Бисёре аз лӯхтаки калонсолон ИМА, Олмон ва Белгия дар саҳҳомӣ, расонидани рӯза. Биё!!!

Агар муаллим дарк кунад, ки мо имтиҳонро фиреб медиҳем, мо тостем. Фаҳмиши беинсофона ин аст, ки на танҳо беайбии худро халалдор мекунад, балки ба афзоиши илмҳои мо ва инкишофи мо низ таҳдид мекунад.

Аввалан, фиреб хиёнат ба эътимод аст. Муаллимон имони худро ба мо ростқавл мебахшанд, то ростқавл бошем ва донишҳои моро тавассути одилона нишон диҳанд. Вақте ки мо фиреб медиҳем, мо ин эътимодро мешиканем ва обрӯи худро ҳамчун донишҷӯён дӯст медорем. Ғайр аз ин, фиребгар эътимоднокии худи системаи маорифро халалдор мекунад. Агар донишҷӯён барои ба дараҷаи бад ба баҳои хуб муроҷиат кунанд, ба арзиши он синфҳо арзиши он синфҳо ва аҳамияти меҳнати душвор ва омӯзиши ҳақиқиро коҳиш медиҳад.

Ғайр аз он, фиреб ба рушди шахсӣ халал мерасонад. Мақсади имтиҳонҳо танҳо баҳодиҳии донишҳои мо, балки барои баланд бардоштани малакаҳои тафаккури интиқодӣ, қобилиятҳои мушкилот ва усулҳои идоракунии вақт. Бо фиреб, мо имкони рушди ин малакаҳои муҳимро, ки барои муваффақият дар як академикӣ ва зиндагӣ дар мактаб хеле муҳим аст, инкор мекунем.

Ниҳоят, агар фиреб гиранд, оқибатҳои шадид мавҷуданд, ки метавонанд ба ояндаи илмии мо таъсир расонанд. Мо метавонем бо чораҳои интизомӣ ба монанди баҳоҳои нокомӣ ё ҳатто хориҷ кардани мактаб дучор шавем. Ғайр аз он, коллеҷҳо ва донишгоҳҳо ҳангоми баррасии қабул дар бораи сабти илмӣ мепурсанд; Доштани таърихи фиреб метавонад ба имкони ба муассисаҳои бонуфуз халал расонад.

Дар хотима, фиреб додан дар имтиҳонҳо на танҳо ахлоқи ахлоқӣ аст, балки инчунин ба дурнамои шахсии мо ва ояндаи мо зараровар аст. Он эътимоди омӯзгорон ва донишҷӯёнро зери хатарҳои таҳсилоти таҳсилро коҳиш медиҳад. Ба ҷои он ки ба воситаҳои беинсофона муроҷиат кардан муҳим аст, ки мо ба рушди донишҳои ҳақиқӣ тавассути меҳнат ва бахшидани роҳ, дар ниҳоят дар як академикӣ ва зиндагӣ дар мактаб равона карда шудааст.