Чӣ тавр танҳоӣ медисанд: Дар лӯхтакҳо тасаллӣ гиред

Танҳо як эҳсоси душвор метавонад ба даст орад, алахусус ҳангоми дучоршавӣ бо давраи тӯлонии ҷудоӣ ё набудани муошираҳо. Ҳисси холӣ ва орзу барои пайвастшавӣ метавонад дар бораи солимии рӯҳӣ ва беҳбудии умумӣ гузариш гузаронад. Муҳим он аст, ки хиёбонҳои гуногунро барои сабук кардани танҳоӣ омӯхтан муҳим аст ва як ҳалли ногаҳонӣ дар лӯхтакҳои ороми бадан ҷойгир карда шавад.

Лӯхтакҳои шифобахши мулоим дароз бо вақти бозии кӯдакон, ки эҷодиёти кӯдакон ва хаёлоти бачагона ва хаёлоти кӯдакон алоқаманданд. Аммо, ҳоло ин лӯхтакҳо ҳадафи навро меёбанд - додани ҳадафи касбҳо бо танҳоӣ, аз ҷумла лӯхтаки ҳамсояи ҳамсари ҷинс ё дигар лӯхтакҳои қобили меҳнат мубориза мебаранд. Гарчанде ки он метавонад ба назарам ба назар мерасад, ин лӯхтакҳо метавонанд дастгирии эҳсосиро ба шахсони ниёзманд пешниҳод кунанд.

Як бартарии назарраси лӯхтакҳои бадан, қобилияти тасаллибахши онҳо мебошад. Ин лӯхтакҳо метавонанд ҳамчун як баромади изҳори эҳсосотӣ хизмат кунанд, ки ба шахсоне, ки ҳеҷ гоҳ ба эътимоди худ танқид ё таслим нашаванд. Ин ҷанба метавонад барои шахсони воқеӣ муфид бошад, ки онро аз сабаби таҷрибаҳои гузашта ё изтироби иҷтимоӣ мушкилтар мегардонад.

Гузашта аз ин, лӯхтакҳои шифобахш инчунин метавонанд бо назардошти ҳузури ҷисмонӣ мусоидат кунанд. Танҳо доштани объект ба ҳамкорӣ бо метавонад фарқияти назаррас дар тарк кардани танҳоӣ расонад. Гарчанде ки муҳим аст, ки лӯхтакҳои сеҷониба алоқаи ҳақиқии баданро иваз карда наметавонанд

Ҷорӣ кардан бо лӯхтакҳои бадан низ метавонад дорои як ҳисси реҷаи муқаррарӣ созад. Бо ғамхорӣ кардани як лӯхтак, шахсони воқеӣ метавонанд реҷаи ҳаррӯзаи фаъолиятеро таъсис диҳанд, ки фаъолиятҳоро ба монанди либоспӯшии лӯхтак, дар якҷоягӣ бо ҳамдигар. Доштани як реҷаи сохторӣ метавонад аз эҳсоси холӣ зиндагӣ кунад ва ба шахсоне, ки ҳаёти ҳаррӯзаи худро ҳисси назорат мекунанд.

Бо вуҷуди фоидаҳои эҳтимолӣ, ба лӯхтакҳои дигари бадан бо ақли кушода ва назарраси афзалиятҳо ва сатҳи тасаллӣ назар кардан муҳим аст. Гарчанде ки баъзеҳо метавонанд бо истифодаи ин лӯхтакҳо тасаллӣ пайдо кунанд, дигарон метавонанд нороҳат бошанд ё бовар кунанд, ки ин стереотипҳои манфии худро мустаҳкам мекунад. Эҳтиром кардани интихоби инфиродӣ муҳим аст ва бидонед, ки лӯхтаки мулоим ҳамчун воситаи табобат, на иваз кардани доимӣ барои пайвасти инсон.

Дар хотима, танҳоӣ метавонад эҳсоси душвор барои паймонаш бошад, аммо бо андешаҳои берун аз қуттӣ, ҳалли онҳо, ба монанди лӯхтакҳо метавонад сатҳи бароҳат ва муомеъонаро таъмин кунад. Дар ҳоле, ки лӯхтакҳои бадан ивазкунанда нестанд Дар хотир доред, ки ёфтани механизми дурусти мубориза бо фишор сафари шахсӣ аст ва кадом корҳо барои як нафар барои дигар кор намекунанд. Омӯзиши хиёбонҳои гуногун ва ҷустуҷӯи роҳнамоии касбӣ, агар лозима роҳнамоии касбӣ бошад, барои кӯмак кардан барои кӯмак ба шахсияти танҳоӣ эҳсосоти танҳоӣ ва ёфтани роҳи беҳамтои онҳо.