Οι πρώτες ανακαινίσεις

Το 1885 η κράτηση της Νέας Υόρκης που σχεδιάστηκε από την Olmsted στο Νιαγάρα έγινε το πρώτο κρατικό πάρκο της χώρας και γρήγορα έγινε ένα δημοφιλές μέρος για τους τουρίστες και τους νεόνυμφους για να κοιτάξουν την άγρια ​​μεγαλοπρέπεια των αμερικανικών καταρράκτων και των μεγαλύτερων πετάλων που πέφτουν στα σύνορα του Καναδά. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: ο Niagara Falls έχασε τη βροντή του. Μια αυξανόμενη υδροηλεκτρική φυλή μεταξύ των δύο χωρών σήμαινε λιγότερο νερό από ποτέ να ρέει πάνω από τις πτώσεις και στις δύο πλευρές.

Αφού ο Καναδάς και οι ΗΠΑ υπέγραψαν τη Συνθήκη Diversion River Riala Niagara το 1950, συζήτησαν πολυάριθμα σχέδια-συμπεριλαμβανομένης της μετατροπής του Νιαγάρα σε "διαλείπουσα καταρράκτη" που θα τρέχει μόνο τις Κυριακές-πριν συμφωνήσουν να εκτρέψουν όχι περισσότερο από το ήμισυ του ποταμού Niagara 200.000 cubic feet-second για τη φυσική ροή για την υδροηλεκτρική ώρα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

"Αυτό σημαίνει ότι αν έπρεπε να πάτε στο Niagara Falls στο Christmastime, ή οποιαδήποτε στιγμή το χειμώνα, το μόνο που βλέπετε είναι το ένα τέταρτο του νερού που πηγαίνει πάνω από τον καταρράκτη", λέει ο MacFarlaneΕθνικός Γεογραφικός. "Τα άλλα τρία τέταρτα περνούν γύρω από το [Falls] σε σήραγγες εκτροπής." Elden Ring Melina Sex Doll

Η Συνθήκη του 1950 παρουσίασε επίσης ένα σχέδιο για την κάλυψη του σημαντικού αντίκτυπου της υδροηλεκτρικής ενέργειας στον ποταμό Νιαγάρα και στις διάσημες πτώσεις της. Οι καναδοί μηχανικοί εκτρέφονταν στον ποταμό σε μικρά τμήματα, ανατίναξαν και σκαλίζοντας το χείλος των καταρράκτων του Horseshoe, συρρικνώνονταν από εκατοντάδες πόδια για να δημιουργήσουν μια αδιάσπαστη crestline που καλύπτεται από μια λεπτή, ομοιόμορφη κουρτίνα νερού για να δώσει την εντύπωση του όγκου. Ένα προσαρμοσμένο "τηλεπικοινωνιακό" βοήθησε τους μηχανικούς να εξασφαλίσουν ότι οι πτώσεις στην καναδική πλευρά παρέμειναν η δεξιά απόχρωση του πράσινου μπλε. Επαναπροσωπία των πλευρών του Horsehoe Fall ελαχιστοποιημένη ομίχλη, η οποία ήταν μια κοινή τουριστική καταγγελία.

Οι Αμερικανοί συντηρητικοί ήταν αναστατωμένοι από τη γεωλογική ανάμνηση, αλλά οι μηχανικοί αντιμετώπισαν επισημαίνοντας ότι οι πτώσεις του Νιαγάρα φυσικά διαβρώνουν μερικά πόδια ετησίως ούτως ή άλλως - η τρέχουσα τοποθεσία είναι περίπου οκτώ μίλια ανάντη από το σημείο όπου το νερό άρχισε να τρώει μακριά την έκφραση του Νιαγάρα πριν από περίπου 12.000 χρόνια.

"Αλλά αν έχετε πολύ λιγότερο νερό που πηγαίνει πάνω του, οι πτώσεις δεν μπορούν να διαβρωθούν τόσο γρήγορα", εξηγεί ο MacFarlane. Ποιος καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί ο καταρράκτης του Νιαγάρα, οι μηχανικοί υποστήριξαν, παρά να επιβραδύνουν απλώς τη ροή του νερού πάνω από τις πτώσεις;